Een stoel voor Elia? of what's in a name?

Voor de onpartijdige toeschouwer was het een fantastische dag. Geen wolkje aan de hemel, een licht briesje vanuit de zee en een mooie wedstrijd om naar te kijken. Er was genoeg te zien geweest! Zang, dans en  drama. Er had zelfs al flink wat bloed gevloeid, van mens en dier. Het was allemaal prachtig om te zien en nu maakte men zich op voor het slotstuk van de dag. Wat zou er nog gebeuren? 

Voor Elia was het alles behalve een grap, hij was allesbehalve onpartijdig! Voor hem was het een zaak van leven en dood. Aan de ene kant het volk dat was komen kijken, aan de andere kant ruim 950 priester van Baal en Asjera, die zojuist hun ding hadden gedaan en nu was het zijn beurt. Hij riep het volk bij zich en begon met het bouwen van zijn altaar. Hij twijfelde niet! Hij wist wat hij moest doen, maar toch was daar die spanning! Hij zou God vragen om zijn vuur uit de hemel te sturen, net als bij Mozes en bij David. God had dit al vaker gedaan en zou dit nu weer doen! Het was spannend, maar toch kon hij nog helder denken. Hij dacht na, hoe kon hij het dramatischer maken? Meer spektakel? Een groter wonder? Ineens wist hij het, hij zou het altaar laten overgieten met water. Overgieten met water totdat het helemaal verzadigd was! Na het bouwen van het altaar liet hij een grote greppel om het altaar heen graven. Zodat het water opgevangen werd. Zo ging Elia aan de slag.

Natuurlijk weten we allemaal wat er gebeurde. Het altaar werd overgoten met water totdat het water in de greppels naast het altaar stond. Hierna ging Elia in gebed. En wat bij de Baalpriesters niet lukte, lukte bij Elia wel. God stuurde vuur uit de hemel en ontstak het altaar! Elia liet op deze manier zien wie er werkelijk God was, wie er werkelijk alle macht had! God, Yehovah, is koning!!! God, Yehovah, is groter en machtiger dan wie ook. Het volk beaamde dit, door uit te roepen: Yehovah is God, Yehovah is God! Een mooie les, maar ook een harde les! Vooral voor de Baalpriesters, want die legden het af, en moesten het met de dood bekopen!

Een mooi verhaal! Een beetje bloederig misschien? Maar goed, het laat duidelijk zien wie er God is! En eigenlijk had dit iedereen al vanaf het begin af aan duidelijk kunnen zijn. Iedereen die een beetje Hebreeuws kent had het kunnen weten. Het ging hier namelijk om een man genaamd Elia! In het Nederlands zie je het bijna niet, maar in het Hebreeuws wordt het des te duidelijker. In het Hebreeuws zeg je : “Eli-Yahu”. Eli betekent God of mijn God( Denk aan de woorden van Jezus aan het kruis) en Yahu is de afkorting van de naam van God, Yehovah. Letterlijk betekent Eli-Yahu dus: “mijn God is Yehovah!” Vanaf het begin van zijn bediening liet Elia zien dat hij zijn naam serieus nam. En met name met het wonder op de Karmel liet Elia dit letterlijk zien. Hij liet aan het volk zien dat zijn God Yehovah was, en dat er naast Yehovah geen andere God is!

Elia heeft dit naar mijn idee goed gedaan! Althans ik zou het hem niet nadoen. Maar er staat in de bijbel*** geschreven dat Elia nog een keer terugkomt. Vlak voordat de grote dag des Heren, van Yehovah, aanbreekt. Ik denk niet dat we hoeven te raden naar datgene wat Elia komt doen. Ik denk dat zijn boodschap een heel eenvoudige boodschap is:

Yehovah is mijn God!

Yehovah is de enige, Yehovah is diegene die alle macht in handen heeft! No matter what!

*1 kon 18:19 - 450 priesters van Baal en 400 priesters van Asjera

** Mozes - lev 9:24, David -  1 kron 21:26, Salomo - 2 kron 7:1

*** Maleachi 3:23

                           

Zelfs Alexander wist het.......

Het ging allemaal zo anders dan Alexander gedacht had. De belegering van Tyrus duurde nu al maanden. Veel langer dan hij gedacht had. Zijn belegeringstorens waren in de brand geschoten, zijn aanvalsbrug was nog maar halverwege. En tot overmaat van de ramp hoorde hij dat koning Darius onderweg was om hem aan te vallen. Allemaal niet echt leuk. Maar wat hem het meest frustreerde was de brief die op zijn schoot lag. In de brief schreef de hogepriester van Jeruzalem dat hij Alexander niet te hulp kon komen vanwege het verdrag dat er was tussen Jeruzalem en Darius. Het maakte Alexander woedend, en hij besloot om, zodra hij Tyrus had ingenomen naar Jeruzalem te gaan. Hij zou die hogepriester laten zien wie de machtigste was op aarde.

Ondertussen maakte de hogepriester in Jeruzalem, Jaddus was zijn naam,  zich grote zorgen. Natuurlijk had hij een verdrag met Darius, maar de berichten die hem bereikten waren onduidelijk. Hij werd er onzeker van. Alexander zat bij Tyrus en Darius bij Damascus, allebei in de buurt van Jeruzalem. Stel dat Darius niet won. Stel dat Alexander won? Of erger nog, stel dat Alexander eerst naar hem toe kwam en daarna pas tegen Darius op zou trekken.

En precies zoals Jaddus vreesde, zo gebeurde het. Na 7 lange maanden van beleg, veroverde Alexander Tyrus. Het was een verschrikkelijk beleg geweest, met vele doden aan beide kanten. Er waren veel gewonden en duizenden mensen werden als slaaf afgevoerd. En toch kon de weigering van de hogepriester Alexander niet loslaten. Bijna direct na zijn verovering van Tyrus maakte Alexander zich op om op te trekken naar Jeruzalem. Om de hogepriester een lesje in nederigheid te leren. En met hem mee trok een bonte verzameling van mensen die maar wat graag mee wilde maken hoe de hogepriester van de Joden te schande gemaakt zou worden. Misschien konden ze hem zelfs wel laten martelen of doden?

Het nieuws van Alexanders naderende komst had Jeruzalem binnen een paar dagen bereikt. Jaddus was geschrokken, dit had hij niet verwacht. Dit was de slechtste van zijn opties. Alexander die wraak kwam nemen. Wat moest hij nu? Hij kon maar één ding bedenken, één ding zou hem rust brengen. Hij zou het bij God brengen, in de tempel! God zou helpen!

En zo gebeurde het! Die nacht had Jaddus goed geslapen, hij had een droom gehad. In de droom had God hem verteld dat alles goed zou komen. De hele stad moest Alexander tegemoet trekken en hij moest zelf als hogepriester gekleed gaan. 

Ondertussen was Alexander Jeruzalem genaderd. Hij werd gevolgd door allerlei mensen die graag wilde zien hoe de hogepriester een lesje werd geleerd. Ze zagen de stoet van de mensen uit Jeruzalem op hen afkomen. Aan het hoofd liep Jaddus, de hogepriester, en daar achter alle priesters in hun mooiste linnen. De mensen waren allemaal feestelijk aangekleed.

Jaddus trad op Alexander toe en wilde een diepe buiging maken, maar juist op dat moment viel Alexander op zijn knieën. Hij was in aanbidding! Hij prevelde wat, maar bleef op de grond liggen. De omstanders begrepen er niks van, net als Jaddus, die snapte er niks meer van. Hij zou moeten knielen voor deze Alexander, maar nu ging het precies omgekeerd.

Alexander werd omhoog geholpen en zag alle vragende gezichten. De mensen die Jaddus wilden vernederen vroegen waarom Alexander geknield was voor deze man? Hij antwoordde en zei: Ik kniel niet voor deze man, maar voor de naam die op zijn Mijter geschreven staat. Toen ik in Macedonie was, had ik een droom. In die droom vertelde een man mij dat ik met een gerust hart tegen Perzië kon optrekken. Mij zou de overwinning gegeven worden. Ik zou veroveraar van de hele wereld worden. En in die droom had die man een mijter op met dezelfde naam als deze  hogepriester, die nu voor me staat! Voor deze naam viel ik in aanbidding neer.

Vanaf die dag stonden de Joden van Jeruzalem op goede voet met Alexander. Alexander die wij later de Grote zijn gaan noemen. Ze namen hem mee naar de tempel en lieten hem alle profetieën zien die betrekking hadden op hem. Alexander bracht een offer in de tempel en werd een vriend van de Joden. Hij stelde ze vrij van allerlei belastingen en ze mochten volgens hun eigen wetten leven.

Het bovenstaande verhaal heb ik niet zelf verzonnen, maar het is te lezen in “De oude Geschiedenis van de Joden”van Flavius Josephus ¹. Een boekwerk waarin Flavius Josephus de geschiedenis van de Joden vanaf de schepping tot aan zijn tijd, ± 94 NC  verteld.

Wat mij trof in dit verhaal, is het feit dat Alexander de Grote, de grootste veroveraar uit de geschiedenis, buigt voor de naam van God. Op de Mijter van de hogepriester stonden op een gouden plaat de 4 Hebreeuwse letters,
hwhy, Yehovah, de naam van God. De naam die over heel de aarde bekend zou worden door de daden die God, Yehovah, deed toen Hij het volk Israel uit Egypte leidde. Die naam was nog bekend in de dagen van Alexander de Grote. En Alexander kende die naam ook. Alexander wist precies van wie hij zijn macht gekregen had.

Door het hele werk van Josephus heen lees je dat ook de Babylonische koningen en later de koning van de Meden en Perzen dit wisten. Nebukadnezar ², Cyrus ⁴, Xerxes I ⁶, Artaxerxes I ⁷ en Darius I ⁵, allemaal weten ze dat God, Yehovah, degene is die de macht verdeeld.

Ik vind dat een geruststellende gedachte! Zeker in deze tijd, waarin de machten op Aarde zich aan het roeren zijn. Als ik Psalm 2 lees, dan lees ik dat de koningen van de aarde zullen buigen voor God, hwhy en Zijn gezalfde, Zijn Messias.  Zouden Obama, Poetin, Assad en al die andere dat beseffen? Dat er één is die alle macht in handen heeft? Alexander wist dat wel!

hwhy onze God en koning tot in eeuwigheid! Bij Hem mogen wij schuilen.

1)  Flavius Josephus, De oude geschiedenis van de joden boek XI 321

2)  Boek X 217 Nebukadnezar vraagt aan God of hij weer koning mag zijn

3)  Boek X 263 Darius stuurt een schrijven rond waarin hij God de ware en almachtige God noemt

4)  Boek XI 3 Cyrus erkent dat God hem heeft aangesteld als koning

5)  Boek XI 119 Darius I vraagt de Joden tot God te bidden voor hem.

6)  Boek XI 120 Xerxes I erft de vroomheid voor en de  verering van God van zijn vader Darius

7)  Boek XI 279 Artaxerxes I, in het bijbelboek Esther Ahasveros genaamd, erkent dat God het rijk  voor hem en zijn voorouders heeft bewaard.