…een belangrijke les..

….daar stond Kaleb dan, op het midden van de dag in de brandende zon. Hij had dorst, net als iedereen. Al dagen hadden ze in de woestijn gelopen, in de brandende zon, zonder een druppel water. De dieren hadden geen drinken meer, de kinderen hadden dorst en Kaleb zijn tong voelde aan als een leren lap. In Egypte hadden ze maar naar de Nijl hoeven lopen en ze hadden water in overvloed. Altijd, zomer, winter, dat maakte niet uit. Maar hier? Eén en al ellende. 

Kaleb vond dat eigenlijk ook wel, maar aan de andere kant. God had steeds gedaan zoals Mozes gezegd had. De plagen, het goud wat ze mee hadden gekregen. De zee was uit elkaar gegaan. Ze hadden manna te eten gekregen. Steeds had Mozes God aangeroepen en steeds had God ze gegeven wat ze nodig hadden. En nu stonden ze bij deze enorme rots, midden in de woestijn. Wat zou er gebeuren? 

We weten allemaal wat er gebeurde. Mozes sloeg met zijn staf op de rots en er kwam water uit. En het volk en het vee hadden weer genoeg te drinken. Moet je eens bedenken hoeveel water dat moet zijn geweest voor een volk van 2 miljoen mensen met hun vee? En er was genoeg, meer dan genoeg!!!

Paulus geeft in de eerste Korinthebrief, hoofdstuk 10, aan wat dit voor ons betekent. Hij vertelt dat het volk uit een geestelijke rots dronk. De rots die de Christus is.

Laat nu Jezus zelf ook vertellen dat Hij de bron van levend water is( Joh 4:14).

Dat iedereen die van deze bron drinkt nooit meer dorst krijgt.

Kaleb en het volk kregen na verloop van tijd weer dorst. Dat lees je verderop in Exodus. Ook daar was trouwens weer een rots bij betrokken.

Ik vond het mooi toen ik ging beseffen dat het bij mij net zo werkt. Ik dwaal door de woestijn. Op weg naar datgene waar God mij naartoe leidt. Ik heb geen idee welke kant het opgaat. Of het door een wildernis gaat of door een moeras. Of er mooie vergezichten zijn of afgronden. Ik weet alleen dat ik me af en toe mag laven aan de bron. Aan de bron van levend water. Aan het levend water dat Zijn Zoon mij geeft. Die rots waar ik op mag bouwen en waar ik me aan mag laven.
Het is Hij, Christus Jezus, DE ROTS die met ons meegaat en mij voorziet van dat wat ik nodig heb, iedere dag opnieuw!  

Ben je benieuwd hoe die rots, destijds bij Kaleb eruit heeft gezien, klik dan op de onderstaande link, 4:22 min

De echte berg sinai

Doorwandelen.......

Doorlopen, door de woestijn. Iedere dag weer!  Dag na dag, jaar na jaar! Trekkend van de ene plaats naar de andere. Denk je eens in wat dat betekent? Op weg naar het beloofde land. Een land waarvan je geen idee hebt hoe het eruit ziet. Ze zeggen dat het er mooi is, een land van melk en honing. Maar is dat echt zo?
Je voeten doen zeer, je hebt dorst! De hele dag de brandende zon op je hoofd. Je hebt honger en je weet niet waar je heen gaat. En tot overmaat van de ramp wordt je zo nu en dan aangevallen door een vijandig volk, dat je de weg wil versperren of nog erger, dat jou wil doden. 

Dit overkwam het volk van God, Israël. Toen God ze uit Egypte leidde naar het beloofde land bracht. Al deze ellende! Maar het mooie was dit, als hun voeten zeer deden gaf Hij ze rust. Als ze honger hadden gaf Hij hun Manna en kwartels. Hij gaf ze water uit de rots als ze dorst hadden. En Hij versloeg hun vijanden als ze aangevallen werden. Hij voorzag in alles en leidde ze naar het land van melk en honing. Precies zoals Hij beloofd had. Ondanks dat zij het niet wisten waar ze heen gingen. Hij bracht hun precies naar de plek waar Hij ze hebben wilde.

Een mooi en bekend verhaal. Misschien wel het bekendste uit de bijbel. En toch, ondanks de bijna 30 jaar dat ik dit verhaal in de zondagsschool vertel, viel bij mij pas deze week het kwartje! In dit waargebeurde verhaal, zit een geweldig voorbeeld voor ons. Namelijk dat we gewoon moeten doorlopen. Doorlopen in vertrouwen dat Hij weet waar we heen moeten, en in het vertrouwen dat Hij zal voorzien in de dingen die nodig zijn.

Het was een les die ik moest leren. Het is lastig als er een abrupt einde komt aan iets waar je je jaren voor ingezet hebt en waar je eigenlijk  je hele leven en dat van je gezin op af gestemd hebt. Sindsdien loop ik als het ware door de woestijn. Ik ben mijn doel een beetje kwijt. Ik ging twijfelen aan mezelf. Ik vond mezelf nutteloos.Ik wist niet meer waar ik stond. Toch merkte ik dat God niet weg was. Hij voorzag en voorziet nog steeds op momenten dat ik het nodig heb(zelfs als ik het zelf niet door heb). Geweldig hoe ik nieuwe dingen mag leren en merk dat ik anderen tot zegen mag zijn. Ik merk dat Hij richting geeft aan mijn leven. Ik ben al een tijdje bezig met het verhaal van Israël in de woestijn.

En van de week viel het kwartje, het was alsof God zelf tot me sprak.
Siebe, Ik weet waar jij heen gaat! En Ik ga met je mee! Blijf jij maar gewoon doorwandelen!

Voor mij een mooie les die wij mogen trekken uit datgene wat het volk overkwam. Wij mogen gewoon doorwandelen in het vertrouwen dat Hij ons doel kent en met ons mee gaat!