Oh, to feel Him, Neal Morse

Soms dan slaat een nummer zo de spijker op zijn kop! Dan vertelt zo’n nummer alles wat er te vertellen is. Voor mij was dat van de week het nummer: “Oh, to feel Him” van Neal Morse. Ik zat in de auto te luisteren naar zijn CD testimony II, waarop hij laat horen hoe zijn bekering in zijn werk ging, en wat voor verandering dit teweeg bracht in zijn leven. In het nummer: “Oh, to feel Him”bezingt hij het moment dat het kwartje valt. Het moment van de interne gewaarwording. 

Dit was voor mij zo herkenbaar. In de auto zittend dacht ik aan het moment dat ik die enorme liefde van Jezus voor mij ten volle bewust werd. Ik had een traan in mijn oog en een glimlach op mijn mond. Ik dankte Hem in de auto ervoor.   

Luister zelf maar. Hieronder staat de tekst zodat je kunt lezen wat hij zingt. Als je vragen hierover hebt, stel ze maar! Net als Neal wil ik er ook niet over zwijgen!

http://youtu.be/cChX_Dst-iU 

In the quiet solitude , I lift my heart up to the sky
To the mountains so high, My life is on the altar.
With music all around, His spirit enters my soul
Like nothing I've ever known, Like stillness on the water.

And I knew it was Him, I knew it was Jesus
The beauty of His love inside, Letting all my pain be crucified.
And I knew it was Him, I knew it was Jesus
There my heart was cleansed of sin, I can have the world,
But oh, to feel Him.

In a moment lost in time, My life in front of me lay.
From my birth to that day, I caught a glimpse of freedom
And there i stayed, while the people prayed, Until He came in at last.cm
I waved goodbye to my past, And walked into the kingdom.

And I knew it was Him, I knew it was Jesus
Like the wind you cannot see, I felt His spirit touching me
Oh, to feel Him, I knew this was Jesus.
Like the day of pentecost His love poured out to all the lost.
And oh to feel Him, Oh to feel Jesus
The power of His love inside, Letting all my pain be crucified.
Oh to feel Him, Oh to feel Jesus
There my heart was cleansed of sin, I can have the world
But oh, to feel Him.

Zie hoe Jezus daar loopt in Jeruzalem!

Zie je Hem lopen? Met dat kruis op zijn rug en die doornenkroon? Je kent het lied vast. Een geweldig lied, altijd mooi om te zingen. Vooral in het derde couplet waar je een toon hoger gaat zingen en zingt: “Hij is koning en God tot in eeuwigheid! Hij is Jezus de hoogste Heer”  

Maar sinds ik in Jeruzalem ben geweest kijk ik anders tegen dit lied aan. Ik heb daar gelopen op die straten. Ik heb op dezelfde stenen gestaan als Jezus. Ik heb dezelfde bergen gezien als Hij. Sinds die tijd ben ik ook anders tegen, mijn Heer, Jezus aan gaan kijken. Heb ik nog meer bewondering voor Hem. Voor datgene wat Hij gedaan heeft!

Heb je er wel eens bij stil gestaan wat daar gebeurde? Wie daar gekruisigd werd? Natuurlijk, zul je zeggen, dat was de Zoon van God. Maar denk eens verder, als er ooit iemand is geweest die zoiets niet verdiende dan is dat Jezus geweest.

Hij koos ervoor om mens te worden, om onder Zijn volk wonen. Hij ging rond, gaf onderwijs, genas de zieken, wekte doden op en sprak van liefde voor je naaste. Hij ontfermde zich over diegene die moe waren. Hij was zelf voortdurend bezig met Zijn naaste.

Hoe moet hij zich gevoeld hebben toen Hij verraden werd door diezelfde naaste? Wat zal er door Hem heen zijn gegaan. Nadat ze Hem eerst hadden binnengehaald als koning. En daarna ten onrechte opgepakt, veroordeeld en gekruisigd! Verraden door één van zijn vrienden, in de steek gelaten en verloochend door de rest. Bespot en gehoond door diegene waar Hij zich naar uit gestrekt had. Hoe zou jij je voelen? Zou je wild om je heen gaan slaan? Gaan schelden? Jezus deed dat allemaal niet! Jezus zei niks. Hij liet zich slaan en verdedigde zich niet. Hij genas nog iemand die hem gevangen kwam nemen. Zelfs vlak voordat Hij stierf vroeg Hij vergeving voor hun daden. Hij liet zich vernederen en doden voor mij, en voor jou! 

Nu roept Paulus ons in 1 kor 11:1 op om zijn navolger te worden, zoals hijzelf Jezus navolgt. Zou Paulus dan ook bedoelen dat we,  net als Jezus moeten reageren als we ten onrechte bejegend worden? Als mensen ons dingen in de schoenen schuiven die onterecht zijn? Ook al is het nog zo oneerlijk? Om als Jezus de minste te willen zijn?

Zou Paulus dat bedoelen? Wat denk jij?

(wordt vervolgd)

'vergeten' verdriet!

Rijdend door Frankrijk zie je ze continue. In ieder dorp, op ieder plein en in iedere kerk. Het zijn er zoveel dat je er achteloos aan voorbij rijdt. Ze vallen je niet eens meer op.
Toch kan ik het niet laten om iedere keer toch even te kijken. Even de namen tot je door te laten dringen. Even te kijken of er broers bij staan. De mannen, vaak nog jongens, een naam geven.  Stilstaan bij de monumenten waarop de namen van de gevallen genoemd zijn, om ze niet te vergeten.
Stilstaan bij het verdriet dat er geweest moet zijn. Het verdriet waar wij soms zo achteloos aan  voorbij gaan.
 
Ik werd hier keihard mee geconfronteerd op een moment dat ik het niet verwachte. We waren naar een kapel gelopen op een berg. Een klim van zo’n 2,5 kilometer, recht omhoog over oude uitgesleten trappen. De kapel is al een bedevaartsoort sinds de 5e eeuw, dat wilden we weleens zien. De weg er naar toe was prachtig. Het pad liep vlak langs een drooggevallen waterval. Waar over verteld werd dat de pelgrims vroeger onder de waterval door moesten. Ik zag het helemaal voor me.
Toen wij eindelijk bij de kapel aangekomen waren, waren  we uitgeput, het was namelijk rond de 38 graden in de zon, maar we werden beloond met een fantastisch uitzicht over het dorpje en het meer, Lac de st. Croix, dat in de verte lag. De kapel was een echte rooms katholieke kapel, gewijd aan de maagd Maria. Met alles erop en eraan. Altaar, Maria met Jezus, kruisweg, heiligen en bedankbordjes.
Eén van deze bordjes zag ik meteen, maar het drong niet direct tot me door. Op het bedankbord stond de volgende tekst:

"Une maman pour ses trois enfants revenus de la guerre!"

Misschien duurde het wat langer omdat het Frans is, maar toen ik het begreep raakte het me. Deze vrouw dankte Maria voor haar 3 kinderen die teruggekomen waren uit de oorlog. Ik was stil!
En nog steeds als ik het bordje zie, en de tekst lees, het tot me door laat dringen wordt ik stil. Deze vrouw heeft geleden vanwege haar 3 kinderen die weg waren naar een oorlog. Ik weet niet naar welke oorlog, of ze meer kinderen heeft dan deze drie. Waren het zoons? Of dochters? Wat was de rol van haar kinderen in de oorlog? Kwamen ze gewond terug uit de oorlog? Ik weet alleen dat al deze vragen door mijn hoofd schoten toen ik er stond met mijn eigen drie kinderen, en ik was stil!
Wat een angst moet deze vrouw gekend hebben, iedere dag en iedere nacht, om haar 3 kinderen. Maar ook wat een vreugde moet er geweest zijn toen de kinderen, de één na de ander, weer thuis kwamen. Ik was stil, maar ook blij voor deze moeder.
 
Terugrijdend naar onze camping passeerden we een aantal oorlogsmonumenten. Soms groot, soms klein, soms alleen een bordje op een muur. Langzaam groeide het besef hoeveel leed er moet zijn geweest in het verleden.
 
Lachend praten wij soms over de Fransen en hun “grande Guerre”. We zijn ons niet bewust tegen wat voor steen we onze fiets aanzetten. Misschien willen we het wel niet weten. Misschien is het ook maar beter dat we het niet weten. We zouden ons iedere keer weer herinneren dat er  1,4 miljoen franse, voornamelijk, mannen gestorven zijn. Alleen al in de eerste wereldoorlog. We zouden ons iedere keer realiseren dat 1 op de 15 mannen toen gestorven is. Theoretisch in iedere schoolklas 2 dus! En als je dan ook nog weet hoeveel oorlogen de Fransen hebben gevoerd in de laatste paar eeuwen, dan wordt je stil.
 
Gelukkig kunnen wij ook het land zien zoals het nu  is. We kunnen zien dat ‘la grande guerre’ een plek in de geschiedenis heeft gekregen. We hoeven ons dit niet iedere keer te realiseren.
Toch is het goed om momenten te hebben waarop we er bij stilstaan, juist omdat er onder de oppervlakte nog een hoop ‘vergeten’ verdriet is.
 
Ik heb dat soort momenten vaak. Ik kan niet voorbij zo’n monument lopen zonder er even bewust bij stil te hebben gestaan. Ik kan het niet helpen dat er dan ook altijd één  zinnetje door mijn hoofd gaat: ‘And the forests will echo with laughter”. Voor mij spreekt dit ene zinnetje van hoop. Over een tijd dat alles geheeld zal worden, wanneer alles een plek zal krijgen, ook dit ‘vergeten ’verdriet. Het spreekt van een tijd dat zelfs de bossen waar deze mannen gestorven zijn zullen echoën van vreugde.
 

Denk hier eens over na?

Wat maakt het verschil tussen een niet gelovige en een gelovige?
Heb je er over nagedacht? En wat is je antwoord?

• Zijn gedrag?
• Zijn woorden?
• Hij of zij danst niet?
• Hij is verantwoordelijk?
• Hij of zij gooit geen papiertjes op de grond?

Denk eens na over mijn antwoord!
Volgens mij zou het verschil moeten zijn dat een gelovige iemand is die zich bewust is dat er iemand voor hem gestorven is. Dat er iemand een weg is gegaan die zo diep ging dat zelfs Zijn Vader in de hemel Hem verliet. Dat die iemand dit deed uit liefde voor ons. Dat door het offer van die iemand wij genade mogen ontvangen. Dat door dit offer wij niet meer beschuldigbaar zijn. Dat door dit offer wij vrij mogen zijn.

Ik bedoel dit:

Stel je voor dat iemand je, met gevaar voor eigen leven, redt. Hij redt je op het moment dat je dreigt overreden te worden door een aanstormende trein. Als je bij bent gekomen en je bewust bent geworden wat deze persoon voor je gedaan heeft, wat is dan je reactie?

Ik denk dat dat het is wat een gelovige van een ongelovige onderscheidt, hij is zich bewust van wat die iemand, Jezus, voor hem gedaan heeft.

Vier vrienden!

Soms heb je van die gedachten. Dan ben je ergens mee bezig en dan moet je ineens aan wat anders denken. Zo was ik laatst met een koelmachine bezig. Die moesten we door het dak een techniek ruimte in laten zakken. Je moet je voorstellen, een machine ter grootte van een aannemersbusje, door een gat in het dak laten zakken op de 13de etage. Ik stond binnen te wachten en te staren naar het gat in het dak en moest onwillekeurig aan die vier vrienden denken.

Die vier mannen, vrienden, je zal ze maar hebben! Wat een mooi verhaal is dat, het is een verhaal waar ik me altijd over verbaas. Vroeger in het kinderkamp zong ik daar altijd graag een liedje over.

Die vier vrienden! Wat bezielde ze, waarom al die moeite? Waarom niet gewoon opgeven als je er niet langs gelaten wordt? Wat dachten ze te bereiken?

Dachten ze een medaille te krijgen? Of dat ze een baan bij de ambulancedienst kregen aangeboden? Dachten ze er eer mee te krijgen? Nee, ze wilden dat hun vriend werd genezen en weer kon lopen! En daarvoor lieten ze zich niet stoppen bij de deur, toen ze er niet door konden. Ze gingen naar boven en haalden het dak eraf en lieten hun vriend door het dak, voor de Here Jezus zakken. Jezus zag hun geloof en vergaf de man zijn zonden en even daarna genas Hij de man ook nog.

Bedenk je de vreugde eens, toen ze zagen dat hun vriend genezen werd? Wat zullen ze blij geweest zijn daar op dat dak. Niet omdat zij zelf zo goed waren maar omdat hun vriend weer kon lopen. Zouden ze daarna naar de kroeg zijn gegaan om het te vieren? Of naar de tempel om te danken?  Dat vertelt het verhaal niet. Alleen dat de verlamde man zijn matras oppakte en wegwandelde. Lees maar na in marcus 2:1-12. Of in Lucas Hij ging naar huis om en dankte God.

Toen kwam de koelmachine door het dak heen zakken, en moesten we aan de slag.

Maar het verhaal liet me niet los.

Op de weg terug in de auto kwamen er een aantal vragen bij mij op, één daarvan bleef er in mijn hoofd hangen.

• Zou ik ook zo blij zijn als mijn vriend genezen werd? Ik denk het wel, maar ben ik ook zo blij als hem iets moois overkomt, wat ik zelf graag zou willen? Of als hij wat moois krijgt, dat ik graag ook wil? Ben ik dan blij voor mijn vriend of ben ik dan alleen maar jaloers en wil ik het zelf hebben? Ben ik dan een echte vriend?

Ik hoop dat het voor jou geen vraag is. Voor mijzelf probeer ik een voorbeeld te nemen aan die vier mannen. Ik hoop, en bid, dat ik op zo’n moment één van die vier vrienden mag en kan zijn!

Schuldig!

Misschien herken je dit gevoel?    Je voelt je schuldig omdat je……....nu je het moeilijk hebt, bijvoorbeeld met je examens, je ineens gaat bidden of God je wilt helpen! Je hebt hem anders ook nooit nodig!

Misschien herken je dit gevoel?    Je durft zelfs niet te bidden tot God en te vragen of hij je wil helpen omdat je ……….nu er tegenslag is, je ineens naar God op zoek bent, terwijl je dat normaal ook nooit doet!

Misschien herken je dit gevoel?     Je bent het niet waard dat God aandacht aan je besteedt omdat je……….. nu je alleen bent, je ineens met God wilt praten, terwijl je daar ander nooit tijd voor hebt!

Als je één van deze gevoelens herkent, dan moet je eens aan het verhaal van de verloren zoon denken. Hij kende ook al die gevoelens. Hij voelde zich schuldig, hij durfde het niet te vragen, hij was alleen en dacht dat hij niks waard was. Maar kijk eens hoe zijn vader reageert! Die stond al op de uitkijk, te wachten op het moment dat zijn zoon terug zou keren. En toen was er feest! (Lucas 15:11-32).

Zo gaat God ook met jou en mij om! Hij staat al op de uitkijk! Hij wacht op het moment dat jij weer bij Hem komt en Hij weer een Vader voor jou kan zijn!

  

Principekwestie

Het principe is heel simpel! 

Waarom kunnen wij liefhebben?  Omdat Hij ons eerst heeft liefgehad!

Zo simpel is dat! En zo werkt het ook met geduld, ontferming, goedheid, nederigheid, zachtmoedigheid en verdraagzaamheid! Hij heeft het eerst bij ons gedaan. En nu mogen wij, door Zijn Geest geleid, Zijn voorbeeld volgen.

Jezus hanteert dit principe ook in de gelijkenis die Hij vertelt over een slaaf, wiens schuld wordt kwijtgescholden door zijn koning. De slaaf laat vervolgens een andere slaaf gevangen zetten omdat hij zijn schuld niet kan betalen. Waarop de koning boos wordt op de eerste slaaf. Als je de hele gelijkenis wilt lezen dan moet je kijken in Matteus 18:21-35.

Jezus geeft hiermee aan dat op een goed voorbeeld, goed zou moeten volgen.

Dit is ook het principe wat Paulus hanteert. Omdat Hij je heeft liefgehad, mag je liefhebben. Dit zie je mooi in de brief aan de Romeinen. Eerst zijn er een heleboel hoofdstukken theorie. Hoofdstukken waarin Paulus onder andere aangeeft dat jij en ik geroepen zijn, dat Hij ons rechtvaardigt, dat niets ons van Zijn liefde kan scheiden. Waarna Paulus in Hoofdstuk 12 overschakelt naar de praktijk, en ons vermaant ons lichaam te stellen tot een levend, heilig en Gode welgevallig offer.

Vooral de vergelijking tussen hoofdstuk 5:8 en 13:8 vind ik in dit opzicht mooi. Hij heeft ons liefgehad nog toen wij zondaren waren en Zijt niemand iets schuldig dan elkander lief te hebben.  

Waarom mogen wij liefhebben? Omdat Hij ons eerst heeft liefgehad!

Op meer plaatsen zie je dit bij Paulus.  Het “waarom? daarom!” principe.

Het is inderdaad een simpel principe, maar op de vraag of de uitvoering ook simpel is zou ik een hele uitgebreide uitleg kunnen geven. Maar dat doe ik niet!

Ik denk dat je die vraag zelf kan beantwoorden. Als je er niet uit komt dan zou je je eens moeten afvragen of het voor Petrus makkelijk was om op het water te lopen. Lees maar na in matteus 14:22-33. Daar ligt voor ons het antwoord in. 

En als je dit te makkelijk vindt, lees het dan na bij Paulus in kolossenzen 3. Eerst roept hij op om de dingen te zoeken die boven zijn, waar Christus is gezeten(vs1) en vervolgens moeten wij aandoen innerlijke ontferming, goedheid, nederigheid …. en bij dit alles de liefde (vs12). 

Net als Petrus, in verbinding staan met Jezus! 

Altijd bij mij!

Altijd bij mij!

Wat is mijn relatie met God? En met Jezus? Heb ik wel een relatie met Hem? 

Daar zat ik over te denken toen ik vandaag in mijn zeilbootje op het Heegermeer zat. Dat was heerlijk om zo met zo’n vraag bezig te zijn. Aan de ene kant het water, mijn bootje en de wind, aan de andere kant lekker denken en mijmeren.

Je moet weten dat ik pas een nieuwe zeilboot heb gekocht. Nou ja, nieuw, hij is gebouwd in 1975. Een geweldig bootje, van hout en al bijna veertig jaar oud. En zoals het een echte houten boot betaamd lekt hij een beetje. Een beetje, hij loopt gewoon vol. Dat betekent hozen. Daarnaast natuurlijk de wind die mijn zeil geselde. Altijd lastig om met een boot die je moet leren kennen te zeilen.

Ik was ervan uit gegaan dat het wel goed zou gaan, maar besefte ineens dat dit niet zo vanzelfsprekend was. De vraag verdween naar de achtergrond en mijn bootje, de wind en het water waren in mijn gedachten. Ik had last van een iets versnelde ademhaling en een licht gevoel van stress………..totdat,

Ik merkte dat ik zat te zingen. Ik moest lachen want ik hoorde mezelf zingen dat zelfs wanneer ik vleugels zou hebben en aan de andere kant van de zee ging wonen, ik Hem daar zou ontmoeten!

Ik brulde het uit tegen de wind: U bent bij mij!

Hij wist dat ik daar zat in dat bootje, Hij wist dat het volliep met water, Hij wist dat de wind eigenlijk te hard was. Maar Hij zei niet eigen schuld, dikke bult. Nee, Hij zei ik ben bij je. Ik ga met je mee!

Ik had mijn antwoord gevonden. Heb ik een relatie met Hem: ja!

Wat voor één? U bent bij mij, overal en altijd!

Psalm 139